niedziela, 15 kwietnia 2012

Budyń Ostateczny III

To miał być tytuł roboczy, ale gdy tak cały tydzień ciągle odbierałem i wysyłałem mejle o takim tytule, przywiązałem się do niego, więc w sumie niech tak zostanie.

Oto wreszcie jest. Nadszedł. Pracowaliśmy nad nim wszyscy od tygodnia. Napiszę jeszcze jedno zdanie dla zbudowania napięcia. Oto ono. A teraz część merytoryczna. Przed wami ostatnie starcie - tragicznie nierówne na samym starcie, ha, ha - historii Draco i Hermiony z połączoną mocą ośmiorga świetnie wyszkolonych nabijantów, zabójczych dla każdego babola napotkanego po drodze.

Z podziękowaniami dla Skwary, Leny M., znalazczyni tego fanfika, Lipskiego bez WAT, Kuby zwanego Kubanem, jego przyjaciółki Sylwii, Królewskiej Wysokości Anetki, Rima Składniowca i dla mnie samego; bez was (nas) nie byłoby w tym fanfiku was (nas), a co za tym idzie - kolorytu, dosłownie i w przenośni, w tych komentarzach. Czytanie cały czas tylko moich dowcipów zapewne nie byłoby aż takie śmieszne, więc dziękuję wam za użyczenie swego czasu i neuronków mojej w gruncie rzeczy nieproduktywnej sprawie. Będą inne fanfiki, ale z tym się dość zżyłem i stąd to całe wzruszenie. :D

Ponieważ z założenia nikt nie wiedział, kto napisał który komentarz do tego rozdziału, ogłaszam konkurs. Spróbujcie zgadnąć, kto co wtrącił. Kolory nie są charakterystyczne, czyli na przykład moje komentarze niekoniecznie są na niebiesko. Poza tym były dwie tury i w obu każdy dodał po jednym komentarzu (z wyjątkiem Anetki, która brała udział tylko w pierwszej turze, a w drugiej zamiast niej dopisałem się ja, oraz z wyjątkiem jednego z komentarzy koloru pomarańczowego, który został rozdzielony na dwa - ale są one spójne ze sobą logicznie, więc łatwo się domyślić, że mowa o komentarzu do jajecznicy na stole). W drugiej turze każdy zmienił kolor, zatem nie domyślicie się po barwach. Jak dobrze znacie się nawzajem?

Osoba, która będzie miała najwięcej trafień, wygrywa piękną drukowaną, kolorową, prawie-że-profesjonalną wersję wszystkich rozdziałów tego fanfika. Przewiduję nagrody pocieszenia w postaci pięknej, drukowanej, kolorowej, prawie-że-profesjonalnej wersji wszystkich rozdziałów tego fanfika.

Z tymi podziękowaniami i z tym ogłoszeniem na ustach mam zaszczyt przedstawić ostatni, do tego okrągły - dwudziesty - rozdział fanfika o tym, jak to się czasem w życiu uda Hermi po szlamie i Dracusiowi z tlenieniem.

Niech się stanie fanfikość!



Tekst bez poprawek:
Hermiona spojrzała mu w oczy. Nie chciałaby ta chwila przeminęła. Draco porasz kolejny powiedział, że ją kocha. Nie mogła w to uwierzyć. Łza poleciała jej po policzku. Malfoy ją otarł i uśmiechnął się blado. Pomyślał, że to przez niego.
- Nie płacz…
- Ja nie płaczę, ja się cieszę.
- Z czego?
- Że tu jestem, że ty tu jesteś, że się zmieniłeś…
- Dziwny sposób wyrażania szczęścia. Wszyscy mugole tak robią?
- Nie, Draco. Niektórzy ludzie. Jeśli się cieszą i są wzruszeni. Gdybyś kochał to byś wiedział.
- Ja kocham…
- Gdybyś kiedyś kochał.
Draco spojrzał na nią nierozumiejącym wzrokiem. Pocałował Hermionę w policzek i pociągnął ją za sobą. Do kuchni, której gryfonka też nie zauważyła.
- No, to zrób coś do jedzenia, Granger. Dziś jemy jak mugole. Sami robimy sobie jedzenie.
Hermiona się roześmiała.
- Co?
- Chyba JA robię jedzenie. I nie tylko mugole gotują, wiesz? Inni czarodzieje też.
Draco westchnął i spojrzał się w oczy roześmianej gryfonki.
- Ok. To ja coś zrobię. TY idź oglądać telewizję, czy jak to się tam nazywa.
- Dobrze, ale jak mnie otrujesz, policzę się z tobą zza grobu.
Draco wypchnął rozbawioną dziewczynę za drzwi i spojrzał na lodówkę.
Po jakiś dziesięciu minutach Hermionę dopadł niewyraźny zapach spalenizny. Pobiegła do kuchni i zobaczyła Malfoya z mąką na twarzy i przypaloną papkę na patelni. Roześmiała się i czarami ugasiła ogień na kuchence. Potem poszła do leżącego na ziemi Dracona i uklękła obok niego.
- Draco, coś ty tu robił?
- Nie wiem…
Dziewczyna wzięła chusteczkę i wyczyściła Malfoyowi twarz. Pocałowała go w usta i usiadła na podłodze opierając się o jego kolana.
- Co to było?
- Nic… próbowałem coś zrobić, ale mi nie wyszło. Nie mów o tym nikomu…Nie śmiej się!- Zerknął na rozchichotana Hermionę.
- Oj Draco…Pokaże ci jak się gotuje, dobrze?
Hermiona wstała i podeszła do lodówki. Wyjęła z niej jajka i w parę minut zrobiła pyszną jajecznicę z pomidorami i szynką. Położyła ją na stole i wyjęła z lodówki sok pomarańczowy. Wszystkiemu przyglądał się Malfoy. Potem razem usiedli i pochłonęli jajecznicę. Hermiona pokręciła głową z niesmakiem.
- Coś popsułam…Jest gorsza niż zazwyczaj.
- Oszalałaś? To najlepsza jajecznica, jaką w życiu jadłem, Granger! Nie chcę nawet marzyć o twoich ciastach! Jutro też mi coś ugotujesz?
- Haha! Dobre, Malfoy! Ty tak chwalisz moją kuchnię. Jeszcze nigdy nikt tego nie robił. Dzięki. Jeśli bardzo chcesz, ugotuję ci coś jutro.
Hermiona poszła się umyć, a Draco zastanawiał się nad sobą. Żałował tych dni, kiedy był niemiły dla Hermi. Bardzo tego żałował.
Kiedy i Malfoy się umył oboje weszli do ślicznej sypialni z jednym dużym dwuosobowym łóżkiem. Hermiona skoczyła na nie ciągnąc za sobą Malfoya, który na nią upadł.
Dziewczyna udała, że się dusi pod jego ciężarem.
- Nie przesadzaj. Nie jestem taki ciężki.
Zaśmiali się i przytulili do siebie. Było im razem tak dobrze…Zaczęli się całować i nie minęło dużo czasu jak wszystkie części piżamy wylądowały na ziemi. Draco usiadł okrakiem na Hermionie i zlustrował jej ciało spojrzeniem. Miał oczy głodne jak wilk. Hermiona zaśmiała się i przejechała językiem po wargach. To wzbudziło w nim dreszcz. Pogładził dłońmi jej dekolt potem nabrzmiałe (hehe) i spragnione dotyku piersi. Nie muszę mówić, co potem zaszło…Kochali się ponad godzinę. Oboje szczęśliwi upadli na poduszki. Draco pogładził Hermionę po twarzy i delikatnie pocałował. Uśmiechnęła się. Potem objął ją i zasnęli…

Hermiona & Draco story
--- czapter tłęty ---


Hermiona spojrzała mu w oczy. Nie chciałaby ta chwila przeminęła. Draco porasz kolejny [→ Draco Malfoy - właśc. Draco Porasz Kolejny Malfoy - drugi szlachcic herbu "Poraszka". W piewszym roku uczęszczania D. M. do szkoły magii i dubstepu herb ten został mu nadany przez niejakiego → Harry'ego z Tybetu, który, obserwując zachowania D. M., obmyślił dlań ten przydomek, który zgodnie z tradycją przeniósł się na jego jedynego żyjącego praszczura, jego ojca – przez co D. M. został Poraszem Kolejnym. Z biegiem czasu w herbie pojawiła się rownież → Oferma.
→ Oferma - grecka bogini czuwająca nad wszelkim ptactwem i osobami z obniżoną sprawnością psychoruchową. Kult owej boginii zanikł ze względu na wysoką podatność jej wyznawców na urazy fizyczne. Od jej imienia pochodzi wyraz "ferma", oznaczający hodowlę ptactwa i ćwoctwa.
Źródło: Gal Polonin Raz-Putinowicz "Pierdoły albo Rodu Malfoyów opisanie".]

powiedział, że ją kocha. Nie mogła w to uwierzyć. Łza poleciała jej po policzku. Malfoy ją otarł i uśmiechnął się blado. Pomyślał, że to przez niego.
- Nie płacz…
- Ja nie płaczę, ja się cieszę.
- Z czego?
- Że tu jestem, że ty tu jesteś, że się zmieniłeś…
- Dziwny sposób wyrażania szczęścia. Wszyscy mugole tak robią?
- Nie, Draco. Niektórzy ludzie. Jeśli się cieszą i są wzruszeni. Gdybyś kochał to byś wiedział.
- Ja kocham…
- Gdybyś kiedyś kochał.
Draco spojrzał na nią nierozumiejącym wzrokiem. [Czytelnik spojrzał rozumiejącym wzrokiem na nierozumiejącego Dracona. Bo sam nie rozumiał.] Pocałował Hermionę w policzek i pociągnął ją za sobą. Do kuchni, której gryfonka też nie zauważyła. [Pomieszczenia pojawiały się i znikały, stąd można było niektórych nie zauważyć. To, co teraz jest kuchnią, jeszcze dwie minuty temu było salonem z fortepianem, kominkiem i „Panoramą racławicką”.]
- No, to zrób coś do jedzenia, Granger. Dziś jemy jak mugole. [Brudnymi rękami z podłogi, bekając donośnie co dziesięć sekund w wyrazie uznania dla kucharza.] Sami robimy sobie jedzenie.
Hermiona się roześmiała.
- Co?
- Chyba JA robię jedzenie. I nie tylko mugole gotują, wiesz? Inni czarodzieje też.
Draco westchnął i spojrzał się w oczy roześmianej gryfonki.
- Ok. To ja coś zrobię. TY idź oglądać telewizję, czy jak to się tam nazywa.
- Dobrze, ale jak mnie otrujesz, policzę się z tobą zza grobu.
Draco wypchnął rozbawioną dziewczynę za drzwi i spojrzał na lodówkę. [Straszny suspens na koniec tego akapitu. “Teraz policzymy się za ten jogurt, który ostatnio nie został świeży, zimna suko”, pomyślał Malfoy i złowieszczo spojrzał na lodówkę.]
Po jakiś dziesięciu minutach [Pamiętam, jak to w czterdziestym trzecim napisałem "jakiś" zamiast "jakichś"... Niemcy tak się ze mnie śmiali, że zapomnieli mnie rozstrzelać!] Hermionę dopadł niewyraźny zapach spalenizny. [Personifikacja doskonała - nie dość, że zapach świadomie polował na nieszczęsną Hermionę i w końcu ją dopadł, to jeszcze drań śmierdzący nie wziął Rutinoscorbinu i jest niewyraźny! Biedna ‘Miona.] Pobiegła do kuchni i zobaczyła Malfoya z mąką na twarzy i przypaloną papkę na patelni. Roześmiała się i czarami ugasiła ogień na kuchence. Potem poszła do leżącego na ziemi Dracona [Albo jedzenie oburzyło się złym traktowaniem i podstawiło Draconowi nogę, albo Hermiona nie usłyszała eksplozji, która go przewróciła. Innego wyjaśnienia nie widzę.] i uklękła obok niego.
- Draco, coś ty tu robił?
- Nie wiem…
Dziewczyna wzięła chusteczkę i wyczyściła Malfoyowi twarz. Pocałowała go w usta i usiadła na podłodze opierając się o jego kolana.
- Co to było?
- Nic… próbowałem coś zrobić, ale mi nie wyszło. Nie mów o tym nikomu…Nie śmiej się!- Zerknął na rozchichotana Hermionę.
- Oj Draco…Pokaże ci jak się gotuje, dobrze?
Hermiona wstała i podeszła do lodówki. Wyjęła z niej jajka i w parę minut zrobiła pyszną jajecznicę z pomidorami i szynką. Położyła ją na stole [Bo talerze to już przeżytek.] i wyjęła z lodówki sok pomarańczowy. Wszystkiemu przyglądał się Malfoy. Potem razem usiedli i pochłonęli jajecznicę. [Różnica ciśnień jajecznicy wewnątrz Hermiony i na zewnątrz Hermiony doprowadziła do osmozy jajecznicy.] Hermiona pokręciła głową z niesmakiem.
- Coś popsułam…Jest gorsza niż zazwyczaj. [Może dlatego, że jedzona prosto ze stołu?]
- Oszalałaś? To najlepsza jajecznica, jaką w życiu jadłem, Granger! Nie chcę nawet marzyć o twoich ciastach! Jutro też mi coś ugotujesz? [Wcześnie zaczyna indoktrynację Hermiony do roli kury domowej.]
- Haha! Dobre, Malfoy! Ty tak chwalisz moją kuchnię. Jeszcze nigdy nikt tego nie robił. Dzięki. Jeśli bardzo chcesz, ugotuję ci coś jutro.
Hermiona poszła się umyć, a Draco zastanawiał się nad sobą. [Myślał, czy też się umyć. Zawsze, gdy jestem umaziany mąką, zadaję sobie pytanie: „To bath, or not to bath?”] Żałował tych dni, kiedy był niemiły dla Hermi. Bardzo tego żałował.
Kiedy i Malfoy się umył oboje weszli do ślicznej sypialni z jednym dużym dwuosobowym łóżkiem. Hermiona skoczyła na nie ciągnąc za sobą Malfoya, który na nią upadł. [Alternatywna wersja sagi Stiega Larssona – „Mężczyźni, którzy nienawidzą szlam”, „Dziewczyna, która igrała z różdżką”, „Ciągnąc za sobą Malfoya, który na nią upadł”.]
Dziewczyna udała, że się dusi pod jego ciężarem.
- Nie przesadzaj. Nie jestem taki ciężki.
Zaśmiali się i przytulili do siebie. Było im razem tak dobrze…Zaczęli się całować i nie minęło dużo czasu jak wszystkie części piżamy wylądowały na ziemi. Draco usiadł okrakiem na Hermionie i zlustrował jej ciało spojrzeniem. Miał oczy głodne jak wilk. [Dlatego trzeba dokarmiać wszystkie części ciała! Takie głodne gałki oczne muszą być męczące, pewnie się ślinią i w ogóle…] Hermiona zaśmiała się i przejechała językiem po wargach. To wzbudziło w nim dreszcz. Pogładził dłońmi jej dekolt potem nabrzmiałe (hehe) i spragnione dotyku piersi. Nie muszę mówić, co potem zaszło… [Sądząc po powyższym “hehe”, autorka jednak musi to powiedzieć – istnieje ryzyko, że sama nie wie.] Kochali się ponad godzinę. Oboje szczęśliwi upadli na poduszki. Draco pogładził Hermionę po twarzy i delikatnie pocałował. Uśmiechnęła się. Potem objął ją i zasnęli…
[Koniec i bomba, kto czytał, temu odpust zupełny. I rehabilitacja w Tworkach.]


2 komentarze:

  1. No to spróbujemy [Sherlock mode on]:
    1. Obstawiam, iż najbardziej epicki komentarz w tym rozdziale należy do panny Sylwii, której osobiście nie znam, lecz chętnie ten błąd naprawię.
    2. Skwara, is that you?
    3. Lena; tej panny też nie znam (i również chętnie bym zmienił ten stan rzeczy) aczkolwiek styl wydaje się podobny do tego z wcześniejszych rozdziałów.
    4. Tu też obstawiam Sylwię.
    5. O suspensie, przepraszam, suspęsie, dużo pisali Herr Matejkowski und jego koledzy. Obstawiam Kubę.
    6. Matejkowski lub Skwara lub Rim (z tym ostatnim będę miał najgorzej...). Niech będzie Skwara.
    7. Rim.
    8. Lena(?)
    9. Her Highness Anetka.
    10. Anetka jak wyżej,bo to ten sam komentarz
    11. Matejkowski.
    12. Tu też by Lena pasowała... hmm.
    13. Kuba.
    14. Matejkowski.
    15. Rim.
    16 & 17 Matejkowski

    Lipskiego nie obstawiałem, bo go nie znam zupełnie.

    Pozdrawiam,
    Lipski Bartłomiej

    OdpowiedzUsuń
  2. Heh, czyżbym tylko ja brał udział w konkursie? Tak przy okazji, to najdłuższy komentarz raczej należy do Matejkowskiego niż do Sylwii, jednak za bardzo się sugerowałem kolorami...ach, zresztą. Czy można poznać rozwiązanie tej zagadki?

    OdpowiedzUsuń